MESNEVİDE NAMAZ

Ey imam, namaza başlarken Allâhu ekber demenin mânâsı şudur: “Allâh'ım, biz senin huzûrunda kurban olduk.” Kurban keserken Allâhuekber dersin işte, öldürülmeye layık olan nefsi kurban ederken de bu söz söylenir. O esnada beden İsmail, can da Halîl İbrahim gibidir. Can, bu semiz bedenin hevâ ve hevesini kesmek için tekbîr getirince Beden şehvetlerden, hırslardan kurtulur, namazda “Bismillahirrahmânirrahîm” demekle kurban olur gider. Namaz kılanlar, kıyâmette olduğu gibi, Allâh'ın huzûrunda saflar halinde dururlar, sorguya, hesap vermeye, yalvarmaya koyulurlar.

Namazda gözyaşı dökerken ayakta durmak, kıyâmet günü dirilerek, kabirlerden kalkıp mahşer yerinde Allâh'ın huzûrunda ayakta durmağa benzer. Cenâb-ı Hakk; “Sana verdiğim bu kadar mühlet içinde ne yaptın? Ne kazandın, ve bana ne getirdin?” diyecek. Ömrünü ne ile, ne işlerle, ne gibi ibâdetlerle, ne iyilikler yaparak harcadın, bitirdin? Sana verdiğim rızkı, kuvveti, gücü ne ile yok ettin? Gözünün nûrunu nerede tükettin? Beş duygunu nerelerde kullandın?

Gözünü, kulağını, aklını, irâdeni, bileğini, arşa ait olan bütün bu kuvvetlerini, neye, nerelere harcadın da onlara karşılık, bu dünyada neyi satın aldın? Sana kazma gibi, bel gibi el, ayak verdim. Onları sana ben bağışladım; onlar ne oldular?” Allâh'ın huzûrunda bunun gibi derde dert katan yüz binlerce haberler, sualler gelir.

Namazda kıyamda iken, kula gelen bu sözlerden kul utanır, utancından iki büklüm olur ruküa varır. Utancından ayakta durmağa gücü kalmaz, ruküda: “Subhane rabbiye'l-azîm” diyerek Allâh'ın noksan sıfatlardan berî olduğunu söyler.

Sonra o kula Hakk'tan ferman gelir; “Başını kaldır da sorulan sorulara cevap ver.” denir. Kul utana utana başını ruküdan kaldırır; fakat, dayanamaz; o günahkar, utancından yine yüz üstü yere kapanır.

Ona tekrar; “Secdeden başını kaldır da, yaptıklarından haber ver.” diye ferman gelir. O bir kere daha utanarak başını kaldırır ama, dayanamaz yine yılan gibi yüz üstü düşer.

Cenâb-ı Hakk; “Tekrar başını kaldır da söyle, yaptıklarını kıldan kıla, birer birer senden soracağım” diye buyurur.

Allâh'ın heybetli hitabı, onun rûhuna te'sir ettiği için, ayakta duracak gücü kalmamıştır. Bu ağır yük yüzünden ka'deye varır, dizleri üstüne çöker. Cenâb-ı Hakk ise; “Haydi söyle, anlat.” diye buyurur.

“Sana nimet vermiştim, nasıl şükrettiğini söyle; sana sermaye vermiştim, onunla ne kâr elde ettiğini göster.” Kul yüzünü sağ tarafına döndürür, peygamberlerin rûhlarına ve meleklere selam verir. Onlara niyâzda bulunur da der ki: “Ey mânâ pâdişahları, bu kötü kişiye şefaat edin, bu günahkarın ayağı da, örtüsü de çamura battı.” Peygamberler selam veren kula, derler ki: “Çâre ve yardım günü geçti, gitti. Çâre dünyada olabilirdi, orada hayırlı işler yapmadın, ibâdet etmedin, öğünler geçti. Ey bahtsız kişi, sen vakitsiz öten bir horoz gibisin; git, bizi üzme, bizim kalbimizi kırma.”

Kul yüzünü sola çevirir, bu defa akrabalarından yardım ister, onlar da ona; “Sus.” derler. “Ey efendi, biz kimiz ki sana yardım edelim, elini bizden çek de kendi cevâbını Allâh'a kendin ver.” derler.

Ne bu taraftan, ne o taraftan bir çâre bulamayınca, o çâresiz kulun gönlü, yüz parça olur.

O herkesten ümidini kesince, iki elini açar, duâya başlar.“Allâh'ım, herkesten ümidimi kestim. Evvel ve ahir kulunun başını vuracağı, sığınacağı sensin; senin rahmet ve mağfiretine son yoktur.” Namazdaki bu hoş işaretleri gör de, sonunda, kesin olarak işin böyle olacağını anla... Aklını başına al da namaz yumurtasından civciv çıkar, yâni namazdan mânen yararlan, yoksa dane toplayan bir şey öğrenememiş kuş gibi, Allâh'ın büyüklüğünü düşünmeden yere başını koyup kaldırma.

SEMAZEN

MESNEVİDE DUANIN SIRRI

İnsanoğlu, hayatın inişli ve yokuşlu yollarında bazen hoşuna giden, bazen de kendisini içten içe yıpratan hâdiselerle karşılaşır. Neşe ve mutluluk veren olaylar, onu minnet ve şükran hislerine yönelttiği gibi; üzüntü, musîbet ve keder ânları da yürek darlığı, gönül yorgunluğu ve yalnızlığa sevk eder.

Hayatın bu iki farklı yüzü, imanda derinleşme gayreti içinde olan kulların Allah’a yaklaşmalarını kolaylaştıran bir tesir icrâ eder. Zirâ kul, mutluluk zamanlarında şükrederek, musîbet ve sıkıntı demlerinde de sabır ve ilticâ ederek her iki imtihanı da yüz akıyla geçer. Burada bahsi geçen şükrün de, ilticânın da temeli duâdır.

Duâ, insanın kâinâtı yoktan var eden ve her şeye hükmü geçen Allah Teâlâ’ya sığınması, O’na yalvarıp yakarması; kendi acz, eksiklik ve zayıflığını itirafıdır. Gerçekten kâinâttaki bütün hâdiseler, Allahü Teâlâ’nın ezelî ilmiyle takdir buyurduğu bir kadere bağlıdır. Onun ilmi hâricinde iyi-kötü hiçbir şey gerçekleşmeyeceği gibi, hiçbir güç O’nun irâde ve kudretine rağmen insanlar ve olaylar üzerinde söz sahibi değildir. Dolayısıyla bu büyük kudret karşısında, insanoğlu sadece acz ve kulluk mevkiindedir.

Bu acz ve kulluğun en güzel ifâdesi, duâdır. Zira duâ; gurur, kibir, ucub ve benliği, Hakk’ın kapısında terk etmektir. İnsanın haddini bilmesi, âcizliğini ve fânîliğini itiraf etmesidir.

Duâ, dinin aslı, ibâdetin özü, ruhu ve esâsıdır. Nitekim Peygamber Efendimiz:

“Dua, ibâdetin ta kendisidir.” Sonra: “Rabbiniz buyurdu ki: “Bana dua edin de duanızı kabul edeyim. Bana ibadet etmeyi (dua etmeyi) kendilerine yediremeyenler cehenneme zelîl olmuş bir halde gireceklerdir” meâlindeki âyeti (Gâfir, 60) okudu. (Ebû Dâvud, Vitr, 23/1479; Tirmizî, Tefsîr, 40/3247)

“Allah katında, duadan daha kıymetli bir şey yoktur.” (Tirmizî, Deavât, 1/3370)

“Dua, ibadetin özüdür.” (Tirmizî, Deavât, 1/3371)

“Kime dua kapısı açılırsa, ona rahmet kapıları açılır. Allah’ın en çok sevdiği şey, kendisinden afiyet istenilmesidir. Dua inen ve inmeyen (belaya) faydalı olur. Onun için ey Allah’ın kulları duaya sarılınız.” (Tirmizî, Deavât, 101/3548)

“Günah ya da akrabadan alakayı kesme (gibi masiyet) istenmediği müddetçe, Allah dua eden kimseye istediğini verir veya onun kadar bir belayı kendisinden defeder.” (Tirmizî, Deavât, 9/3381) Bu rivayette Rezîn’in lafzı şöyledir:

“Mutlaka Allah ona dilediğini verir ya da âhirete ona istediğinden daha iyisini saklar ya da ondan (herhangi bir belayı defeder.)”

“Sizi, düşmanlarınızdan kurtaracak ve rızkınızı bollaştıracak bir şeye delâlet edeyim mi? Gecenizde ve gündüzünüzde Allah’a dua edersiniz. Çünkü dua müminin silahıdır.” (Heysemî, Mecma‘, X, 147)

“Kazayı ancak duâ çevirir, ömrü de ancak iyilik uzatır.” (Tirmizî, Kader, 6; İbn-i Mâce, Mukaddime, 10; Ahmed, II, 316, 350; V, 277, 280) buyurmuşlardır.

Çünkü duâda acz, kulluk, tevâzû, teslimiyet, tevbe ve itiraf, boyun bükme, hamd, tesbih, tevhid, tekbir, taat ve benzeri bir çok bedenî ve kalbî ibâdet gizlidir. Duâ, kalbde Allâh’a açılan en yüce kapının anahtarıdır.

Diğer taraftan Cenâb-ı Hak:

“Bana duâ ediniz, size icâbet edeyim.” (Mü’min, 60) buyurmaktadır.

Bu sebeple insanlığa rahmet olarak gönderilen bütün peygamberler ve Hak dostları; darlıkta ve bollukta, ıztırabda ve sürûrda, gönüllerini dâimâ Hak Teâlâ’ya döndürmüşler ve bir niyâz iklîminde yaşamışlardır. Onların, bu duâ ve niyâza hasredilmiş ömürleri, duâ hâlinin bir mü’minin rûhunda nasıl sürekli kılınacağını gösterir.

Duâ tekrarlandıkça derûnî duyuşlar olarak mü’minin rûhuna nakşolur, şahsiyetine karışıp onun bir husûsiyeti hâline gelir. Bu sebepledir ki yüksek rûhlar, devamlı duâ hâlinde yaşarlar. Zîrâ onların kalbleri, duâya sarılmanın ehemmiyetine dâir şu âyet-i kerîmedeki ilâhî îkâz ile ürperiş hâlindedir:

Cenâb-ı Hak buyurur:

قُلْ مَا يَعْبَؤُۨا بِكُمْ رَبّ۪ي لَوْلاَ دُعَاؤُكُمْ

“(Rasûlüm!) De ki: Sizin kulluk, duâ ve yalvarmanız olmasa, Rabbim size ne diye değer versin!? (Ne kıymetiniz var!?)…” (el-Furkan, 77)

İşte bir mü’minin rûhunda, Rabb’e duâ ile yakarış duygularının dâimî hâle gelmesi, Allâh ile kul arasında mânevî bir bağ tesis eder. Vecd hâlindeki duâlar ise, gönlün ilâhî rahmetle kucaklaşma anlarıdır.

Cenâb-ı Hakk’a ellerini açan bir insan, ya umduğu şeylere nâil olmak ya da korktuklarından emin olmak ister. İdrâk, ilim, güç ve kâbiliyetleri az olan insanın; ihtiyaç, istek, heves ve arzuları bitmek bilmediği için her şeye sahip bir hükümdarın kapısına müracaat etmesi zarûrîdir. Her kapıdan talepte bulunmanın bir şekli ve usûlü olduğu gibi Allah’a duâ ve niyâz etmenin de bir âdâbı vardır.

Duâ, sonsuz kudret sâhibi Cenâb-ı Hakk’a, acziyetimizi müdrik bir şekilde yönelerek, O’nun huzûrunda teslîmiyet ve sükûnetle boyun eğmemizdir. Bu sebeple duâlara acziyet ve kusûrunu îtiraf ile başlamak, merhamet-i ilâhiyyeyi dâvette ve dolayısıyla duânın makbûl olmasında, büyük bir tesiri hâizdir. Kendisini günahsız gören mütekebbirlerin duâları değil, günahlarının affı için gözlerinden gönüllerine durmadan yaş akıtan Hak âşıklarının duâları, kabûle şâyândır. Âyet-i kerîmede bu hâl şöyle tasvîr edilmektedir:

“Rabbinize yalvara yakara ve gizlice duâ edin. Bilesiniz ki O, haddi aşanları sevmez.” (el-A’raf, 55)

Nitekim Âdem ile Havvâ -aleyhimesselâm- mâlum zelleyi işlediklerinde Cenâb-ı Hakk’a şöyle ilticâ etmişlerdi:

“(Âdem ile zevcesi) dediler ki: Ey Rabbimiz! Biz kendimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz ve bize acımazsan mutlaka ziyân edenlerden oluruz.” (el-A’raf, 23)

Bizlere duâyı yaşayışıyla en güzel tâlim eden, Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’dir. O, gözyaşları içinde ve ayakları şişinceye kadar kıldığı namazlara ilâveten yaptığı duâlarda sık sık:

“Allâh’ım! Sen’in gazabından rızâna, azâbından affına ve Sen’den yine Sana sığınırım! Sen’i lâyık olduğun şekilde medh ü senâdan âcizim! Sen kendini nasıl medh ü senâ etmişsen öylesin!” (Müslim, Salât, 222) diyerek, acziyet duyguları içinde Cenâb-ı Hakk’a ilticâ ederdi.

Duâları, “havf ve recâ” yâni korku ile ümid arasında yapmaya gayret etmelidir. İnsanın âhiretteki gerçek saâdet veya felâketi ancak iman veya küfür sebebiyledir. Bunların her ikisi ise ilâhî takdire dayandığı ve kaderin meçhul bulunduğu sebeple peygamberler dışında hiçbir insan garantide değildir. İnsanlar, sanki hem cennete girecek son kişinin kendisi olacağına dâir ümidvâr olmalı ve hem de cehennemde yer alacak tek kişinin kendisi olacağına dair korkuyla dolu olmalıdır. Bu denge aşırı ümid ve aşırı korku arasında îtidal ve denge yoludur.

Kalb, duânın yüklendiği mânâya bîgâne kalmamalıdır. Eğer bir günahın itirafı ve tevbe talebi mevkiinde bulunulmakta ise duâ, o günahın bir daha işlenmemesi husûsunda derin bir pişmanlık, kat’î bir azim ve kararlılıkla îfâ edilmelidir.

Diğer taraftan bir din kardeşinin gıyâbında yapılan duâ da sür’atle müstecâb olur. Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-:

“Bir mü’minin diğer bir mü’mine gıyâbında duâsından daha çabuk kabûl edilen hiçbir duâ yoktur.” (Tirmizî, Birr, 50) buyurmuştur.

İnsanlar duâsı kabûl olacağı zannını taşıdıkları kimselerden duâ talebinde bulunurlar. Hâlbuki duânın kabûlünü temin eden asıl sebep, ihlâs ve samîmiyettir. Bu demektir ki, bir günahkârın dahî, mü’min kardeşi için samîmî olarak yürekten yapacağı bir duâ, Allâh katındaki mevkii kendisinden üstün zannedilen bir başkasının gönülsüz duâsından daha hayırlıdır.

Gerçekten bir kul, günahkâr bile olsa, bu hâl, Cenâb-ı Hakk’ın onu terk etmiş olduğu mânâsına gelmez. Bu sebeple bir şahsın, kimin duâsı hürmetine murâdına nâil olacağını, yalnız Allâh Teâlâ bilir. Bu sebeple, kim olursa olsun, Allâh’ın kullarından birinin kalbî duâlarını alabilmekteki değeri idrâk etmelidir.

Mazlûm ve gönlü kırık mü’minlerin duâsını almak kadar, onların bedduâlarından sakınmak da aynı derecede mühim bir meseledir.

Diğer taraftan, duâlarda ilâhî lütfa kavuşacak olan, sâdece gür sesle ve bir gösteri edâsıyla söylenen, riyâkârâne, yapmacık ve kalbin iştirâk etmediği parlak cümleler, ciğerleri yırtarcasına bağırmalar ve nümâyişli sözler değildir. Şâyet böyle olsaydı, bütün bunların zıddına, iniltiden öteye sesi çıkmayan, kanlı gözyaşlarıyla yakaran muzdarip bir hastanın veya kendi nefesine sözü geçmeyecek derecede zayıf gariplerin duâlarının kabul görmemesi gerekirdi. Böyle bir düşünceye sâhip olmaksa, gönül ve hâl lisânını bilmemek ve âdeta yok farzetmektir.

Duâda bu gibi taşkınlıklarda bulunmak, aslında duânın özünü, rûhâniyetini ve kudsiyetini zaafa uğratır. Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, böyle duâ edenler hakkında:

“Bir zümre gelip, duâlarda haddi aşacaklardır…” (Ebû Dâvud, Vitr, 23) buyurarak bu hâle düşmekten îkâz etmişlerdir.

Yine bir hadîs-i şerîfte şöyle buyrulur:

“Siz bir sağıra duâ etmiyorsunuz. İşitici ve size pek yakın bir Allâh’a niyâz ediyorsunuz.” (Buhârî, Cihad, 131)

Cenâb-ı Hak, samîmî duâları reddetmez. Lâkin bütün samîmiyetine rağmen, kader-i mutlak’a muvâfık düşmeyen bâzı taleplere de icâbet buyurmaz. Bundan dolayı duâ eden, hiçbir zaman bezginlik göstermeyip duâya devâm etmelidir. Zîrâ böyle hâllerde duânın karşılığı âhiret âlemine havâle edilmiş demektir.

Bir insan, zihnine takılan ve kendince makbul olan bir şeyi istediği zaman onun kendi hakkında hayır veya şer olacağı husûsunda yanılabilir. Çünkü bazı oluşlarda zâhir lütuf, bâtın kahır olabilir. Meselâ Allah’ın bir insana evlât vermesi ilk nazarda büyük bir lütuftur. Para ve mevkî de böyledir. Lâkin bunların neticede bir kahra veya bir şerre dönüşmesi her zaman muhtemeldir. Evlâttan fitne; para, mal ve mevkîden azgınlık tecellî edebilir.

O hâlde bir kula, duâ ederken yakışan şey, işlerin hayırlısını Cenâb-ı Hakk’a havâle etmektir. Böylece kul, Cenâb-ı Hak’tan bir şey talep edeceğinde:

“–Ya Rabbi, hakkımda hayırlısını lütfet!” diye duâ etmeli ve Cenâb-ı Hak’tan her şeyin hayırlısını istemelidir. Aksi takdirde bazen farkında olmadan kendi felâketini talep etmek mevkiinde bulunabilir.

Diğer taraftan insanların söz, gönül ve zihinden geçirdiği his ve düşünceler de birer temennî ve binnetice duâ makamındadır. Cenâb-ı Hak, kulunun kalbine saniyede yetmiş defa nazar eder. Çokluktan kinâye söylenmiş olan bu söz, kalblerin dâimî bir sûrette ilâhî bir murâkabeye mevzû olduğu, yani bugünkü tâbirle âdeta ilâhî bir kamera karşısında bulunduğu gerçeğini ifâde eder. Kalbden geçen hisler birer temennî ve duâ olduğu ve onların kontrolünün pek güç bulunduğu için bize iyimser olmak, iyi zan ve temennîler içinde bulunmak emredilmiştir. Bir hadîs-i şerîfte ise:

“Zandan sakınınız. Çünkü zan (yersiz itham), sözlerin en yalan olanıdır. Başkalarının konuştuklarını dinlemeyin, ayıplarını araştırmayın, birbirinize karşı öğünüp böbürlenmeyin, birbirinizi kıskanmayın, kin tutmayın, yüz çevirmeyin. Ey Allâh’ın kulları! Allâh’ın size emrettiği gibi kardeş olun…” (Müslim, Birr 28-34) buyurulmuştur.

Başka hadîs-i şeriflerinde ise Allâh Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-:

“Hüsn-i zan, îman îcâbıdır.” (Ebû Dâvûd, Cenâiz 13, Edeb 81)

“Biz, mü’min hakkında sâdece hüsn-i zanda bulunuruz.” (İbn-i Mâce, Fiten, 2) buyurmuştur.

Abdullah bin Mes’ûd (r.a)’den rivayet edildiğine göre Rasûlullah (s.a.v) şöyle buyurmuştur:

“Ashâbımdan hiç kimse, bir diğeri hakkında hoşlanmayacağım bir şeyi bana ulaştırmasın. Zira ben, sizin karşınıza gönül huzuru ile çıkmak istiyorum.” (Ebû Dâvûd, Edeb 28/4860; Tirmizî, Menâkıb 63)

Rasûlullah (s.a.v) şöyle buyurmuştur:

“Allah Teâlâ şöyle buyuruyor: Ben kulumun zannı üzereyim (Ben’i düşündüğü gibiyim).” (Buhârî, Tevhîd 15; Müslim, Zikir 2, 19, 50; Tevbe 1. Ayrıca bkz. Tirmizî, Daavât 131; İbni Mâce, Edeb 58)

Bu hadîs-i şerîflerin ışığı altında, duânın kavlî veya hissî ve fikrî olanlarında menfîliklerden sakınmak lâzım geldiği anlaşılır. Meselâ bir kadın, çocuğuna canı sıkıldığı bir anda -belki de onu yürekten kastetmeyerek-:

“–Allah canımı alsa da kurtulsam!” diyebilir. Bu söz, îcabında duâ veya Allah’tan temennî makamına kâim olup aynen gerçekleşebilir.

Nitekim bir kimse, Abdullah b. el-Mübârek hazretlerine gelerek ona çocuğunun âsîliğinden şikâyet etti. Abdullah b. el-Mübârek:

“–Çocuğuna bedduâ ettin mi?” diye sordu. O zât:

“–Evet.” cevâbını verdi. Bunun üzerine Abdullah b. el-Mübârek:

“–Çocuğun bozulmasına sen sebep olmuşsun!” dedi.

Peygamber Efendimiz, bir sefer esnasında ensardan bir kadının yüksek sesle devesine lânet ettiğini gördü. Ashâbına:

“–Devenin üstündeki eşyaları alın ve deveyi salıverin. Zira o artık lânetlenmiştir.” buyurdu.

Hadîsi rivâyet eden İmran ibni Husayn -radıyallâhu anh- diyor ki:

“–O deveyi kendi hâlinde insanlar arasında dolaşırken görürdüm de kimse ona dokunmazdı.” (Müslim, Birr, 80; Ebu Davud, Cihad, 55)

Duânın bu ve benzeri âdâbına riâyet edilmediği zamanlarda insan, istediğine ulaşamadığı gibi bazen daha kötü neticelerle de karşılaşabilmektedir. Nitekim Mevlânâ Celâleddin-i Rûmî Hazretleri Mesnevî’sinde, Peygamber Efendimiz ile ashâb-ı kirâmdan yanlış duâ eden birisi arasında geçen şu hâdiseyi gönül gözüyle şöyle şerh etmektedir.

“Ashâb-ı kirâmdan bir zât ağır bir şekilde hastalanmıştı. Zayıflamış, neredeyse küçücük bir kuş yavrusuna dönmüştü.

Peygamber Efendimiz -sallallâhu aleyhi ve sellem- onu yoklamak, hâlini hatırını sormak için yanına gitti. Zaten azîz Peygamberimiz’in huyu tamamıyle lütuf ve keremden ibâretti.

Peygamber Efendimiz o hastayı görünce, halini hatırını sordu; o hak­îkî dosta iltifatlarda bulundu.

Hasta sahâbî, Hazret-i Peygamber’i görünce dirildi. Sanki Allah kendisini o anda ya­ratmış gibi oldu ve sevincinden:

«–Hastalık bana bu bahtı verdi de, peygamberlerin sultanı sabahleyin beni yoklamaya geldi. Bu ne mutlu hastalık; ne uğurlu ağrı, sızı ve hararet; ne mutlu dert… İşte Cenab-ı Hakk bana bu ihtiyarlığımda lütfetti, kerem buyurdu da, böyle bir hastalık verdi, beni böyle bir derde düşürdü… Her gece yarısı mecbur kalarak kalkayım diye, bana sırt ağrısı verdi. Bütün gece manda gibi uyumayayım diye lütfundan, kereminden ba­na dertler bağışladı, kederler ihsan etti. Benim hasta oluşumdan, bu kırık dökük halde bulunuşumdan, feryad edişimden Rabbimin merhameti coştu da, acılar ızdıraplar cehennemim, beni korkutmadan susturdu.» dedi.

Peygamber Efendimiz hastanın hâlini hatırını sordu. Sonra ona dedi ki:

“–Acaba sen münasebetsiz, yersiz bir duâ mı ettin? Bilmeyerek zehirli bir şey mi yedin? Hele bir düşün bakalım; ne çeşit duâ ettin? Nefsin hîlesine uyup nasıl coştun, köpürdün? Allah’tan neler istedin?”

Hasta;

“–Hiç hatırımda değil, ama himmet buyur da şimdi hatırlayayım!..” dedi.

Cenâb-ı Mustafa’nın -sallallâhu aleyhi ve sellem- nûr veren huzûru bereketiyle, hastanın etmiş olduğu duâ hatırına geldi. Her tarafı aydınlatan Peygamber’in himmeti, ona hatırlayamadığını ha­tırlattı.

“–Ya Resûlallâh! Cenâb-ı Hakk’a saygısızca yaptığım duâ, şimdi hatırıma geldi. Bir çok günaha girmiştim; günah dalgaları arasında yüzüyordum. Suçlulara, günah işleyenlere çok çetin, çok şiddetli azap edileceğini duyuyordum. Sen bizi pek ürkütüyordun, pek korkutuyordun. Çırpınıp duruyordum. Çarem yoktu. Âhiret bağı çok sağlamdı. Ümit ve tesellî kilidi de açılmıyordu. Âhiretin zahmetine, azâbına had ve sınır yoktur, anlatılamaz. Ona karşılık bu dünyada çekilen zahmetler, meşakkatler önemsizdir. Ne mutlu o kişiye ki, nefs ile savaşır, bedenine zahmetler verir, sıkıntı­lar çektirir de, onu terbiye etmeye uğraşır, adalet gösterir. Âhiretin zahmetinden kurtulmak için, bu dünyada kendine zahmet vermeyi, eziyet çektirmeyi kulluk, ibadet yerine koyar. Ben de; «Ya Rabbî!» diyordum. «Âhirette çektireceğin azabı, bu dünyada hemen çektir! Çektir de, âhirette mutlu olayım!» Bu istekle ilâhî kapının halkasını çalıp duruyordum. Derken bende böyle bir hastalık belirdi. Hastalığın verdiği zahmetten canımın rahatı kalmadı. Zikrimden, evradımdan geri kaldım. Hattâ kendimi, iyiliğimi ve kötülüğümü bilemez bir hâle geldim. Ey mübarek ve azîz Peygamber! Senin o nûrlu yüzünü görmeseydim, bu hayat bağından tamamıyla kurtulacak, yani ölüp gidecektim. Teşrif buyurun da, bana duâ ve tesellide bulunun.”

Peygamber Efendimiz buyurdu ki:

“–Sakın bu duâyı bir daha etme; kendi hayat ağacını kökünden söküp atma! Ey zayıf ve zavallı karınca! Senin ne gücün var ki, tutup da dağ gibi olan, kaldıramayacağın bir hastalığın yükünü sana yüklesin?"

Hasta sah übî:

“–Tevbe ettim, ey benim merhamet sahibi Yüce Rabbim, bir daha kendimi zorlu, güçlü görüp böyle bir lâf etmem. Kendimizi de, rezil-rüsvay oluşumuzu da gördün ey Rabbim! Bizi bundan fazla imtihan etme… Ey bütün kulları tarafından yardımı dilenen kerem sahibi, ihsan sahibi Allah! Bizi çok sıkıştırma, ağır imtihanlara çekme! Henüz gizli olan günahlarımızı, kötülüklerimizi gizle, meydana çı­karma. Allah’ım! Sen güzellikte, kemalde, olgunlukta sonsuzsun; biz de eğri­likte, sapıklıkta sonsuz bir haldeyiz. Ey kerem sahibi! Şu bir avuç kötü kişinin eğriliklerini, günahlarını sonsuz lutfunla, ihsanınla ört! Et ve yağdan ibaret olan bedene merhamet bağışlayan, acıma duygusu veren Allah! Yarattığın varlıklarda sanatını, yaratma gücünü, kuvvetini gösterdin; lütuf ve merhametini de göster! Ey büyüklerin en büyüğü olan Allah! Ettiğimiz bu dua senin gazabını arttırıyorsa, edilecek duayı yine sen bize ilham eyle!”

Sonunda Cenâb-ı Peygamber o hastaya buyurdu ki:

“–Sübhanallah. Allah’ın vereceği azaba dayanamazsın. Sen:

رَبَّنَاۤ اٰتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الْاٰخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ

«Yâ Rabbî! Bize ahirette de, dünyada da güzellik ve iyilik ver; bizleri ateş azabından koru!» (el-Bakara, 201)

diye duâ etsen olmaz mıydı?»” (Bkz. Müslim, Zikir, 23/2688; Tirmizî, Deavât, 71/3487)

Yâ Rabbi! Biz, Habîb-i Edîbin Muhammed Mustafâ -sallallâhu aleyhi ve sellem-’in senden istediği her şeyi istiyor ve sana sığındığı her şeyden biz de sana sığınıyoruz. Ya Rabbi!.. Bizi seçtiğin, sevdiğin kendilerine maddî-mânevî ihsanlarda bulunduğun nîmet ehlinin yolundan ayırma!.. Bizi, sadece seni bilen, sana el açan, senden yardım bekleyen hakîkî mümin kullarından eyle!.. Bizim hayırlı duâlarımızı merhamet ve lütfunla kabul buyur!.. Bize dünyada da iyilik ve güzellik ihsân eyle, âhirette de!.. Bizi cehennem azabından koru!..AMİN
SEMAZEN